Derde meeborrel

het verslag van Lisa

Ik probeer te begrijpen waarom ik toch nog die laatsten paar biertjes genomen heb. Met een brak hoofd, zere ogen, laptop opschoot, limonade in de aanslag en kussens achter mn rug neem ik jullie mee op onze laatste meeborrel. Het was weer een goede.
Zoals elk goed boek, verslag en verhaal heeft ook deze avond een duidelijk begin, midden en einde. Het begin is de basis. Een langzame opwarming voor het midden en hints voor het einde. De avond was nog jong en daar stonden voedsel- en tevens inauguratiecoördinatoren van der Putten en Herrebrugh in de keuken om voor ons een stevige bodem neer te zetten. Gelukkig kregen ze assistentie van den Dekker en Hermans, Tolhuisen heeft assistentie kunnen leveren door aanwijzingen te vermelden vanaf de zijlijn. De beste stuurlui staan aan wal zullen we maar zeggen. Terwijl de meeborrelaars en xounianen langzaam binnen druppelde, van der Laan nog snel even wat goud gele rakkers bij de winkel haalde en ik ondertussen tussen neus en lippen door probeerde te achterhalen hoe iedere meeborrelaar ook alweer heette werd onze maaltijd klaar gestoomd. De pesto-tomaten-andijvie stampot en boerenkool gingen er zeer goed in en na een beetje aandringen was uiteindelijk ook de derde pan schoon op. Het was even wachten geblazen, maar uiteindelijk kwam Herrebrugh met een speech om u tegen te zeggen, kort maar krachtig, en gingen we op weg naar de volgende bestemming.
De Vluchte werd al snel overgenomen door de horde aan xounianen en meeborrelaars. Er werd goed gebruik gemaakt van de walk-in fridge en al snel stroomde de speciaalbiertjes onze magen in. Misschien is dit wel de reden voor die achterliggende hoofdpijn, gokje. De één pakte stefstuntpiloot erbij, altijd een goed idee met speciaal bier, de ander ging darten, kegelen, tafelvoetballen of gewoon bier drinken. Sommige kregen zelfs een tour door het brouwerijtje van de eigenaar en moeten we volgens mij nog eens terug komen om het te leren. We kregen aan het einde zelfs nog bijstand van onze Msc’s. Nadat onze lust naar kwaliteit was gestilt gingen we opweg om onze keeltjes schor te bleren. In de wigwam kwamen alle klassiekers voorbij. Van Brabant tot Wannabe en van Het is een nacht tot Gekke boys. Zo kon iedereen zijn ei een beetje kwijt. Hier raakten we wel beetje bij beetje xouninanen, maar vooral meeborrelaars kwijt.
Heeft het verband zul je jezelf afvragen. Dat deden wij ook, dus vlugten wij met de laatste naar ‘t gat waar het zo druk was dat ze toch niet meer weg kon gaan. Ik was even vergeten waarom ik daar zo weinig nog kwam, maar nu heb ik mijn geheugen toch weer even op ‘gefrist’. Al met al, het was een geslaagde avond.
Een abrubt einde in dit verhaal, maar meer is er werkelijkwaar niet over ’t gat te zeggen. Het stinkt er nog steeds, het is er nog steeds smerig, het is er nog altijd veel te druk en toch kom je er eens in de zoveel tijd weer naar terug. Hier hoort dan een mooie vergelijking, maar ik kan niets verzinnen dat stinkt, smerig en druk is waar ik graag terug kom.
Liefs Lisa